Good News to the Pessimists!
“Good News to the Pessimists” focuses on Cenk Düzyol’s art practice, which continuously evolves over time, shaping familiar stories with unique experiences and reaching the present day.
It centers on his paintings, which tackle these stories with a distinctive style of their own. The viewer is invited into a universe where anything can be said. Positioned within the boundaries of accepted social norms, the viewer becomes the creator of their own scenario, immersed in a humor that either reproduces or aims to dismantle societal inequalities.
At this juncture, the artist transforms into a storyteller within the confines set by his canvas. The figures he creates with a witty scenario are embodiments of reality infused with humor. The viewer finds themselves navigating from the whole to the detail. The storyteller, adopting silence as a guiding principle, narrates much through his brush.
Düzyol showcases dark humor as a reference point in his works. While addressing the somber aspects of dark humor, he attempts to reach people’s spiritual depths through humorous touches by either illuminating or questioning these dark sides. His humorous touches, while not disturbingly dark, present approaches that could be termed as traumatic yet are depicted as entertaining themes, expressing existential issues and societal critiques.
In conclusion, there exists a complex relationship between dark humor and art. Düzyol, while exploring the darker aspects of human nature, presents them to the viewer in entirely new perspectives, offering different windows for understanding and expression.
Exhibition text: Ömer Uğurluoğlu
Karamsarlara Müjde!
“Karamsarlara Müjde” Cenk Düzyol’ un sanat pratiğinin, zamanda sürekli olarak farklılaşarak, değişime uğrayıp günümüze kadar ulaşan, farklı tecrübelerle şekillendirdiği, bilindik hikayelerini şahsına münhasır bir üslupla ele aldığı resimlerine odaklanır.
İzleyiciyi her şeyi söylemenin mümkün olduğu bir evrene dahil eder. Uzlaşılmış sosyal kabullerin sınırlarında bulunan, toplumsal eşitsizlikleri yeniden üreten ya da onları yıkmayı hedefleyen bir mizahın içinde bulunan izleyici, kendi mizanseninin de yaratıcısı olur.
Sanatçı bu noktada tuvalinin çizmiş olduğu sınırlar neticesinde bir hikaye anlatıcısına dönüşür. Espirili bir mizansenle oluşturmuş olduğu figürleri, gerçekliğin mizahla yoğrulmuş halidir. İzleyici bütünden detaya bir şekilde seyir halinde bulur kendini. Hikaye anlatıcısı, suskunluğu düstur edinerek fırçasıyla bir çok şey anlatır.
Düzyol, eserlerinde referans noktası olarak kara mizahı gösterir. Kara mizahı ele alırken bu karanlık yönleri aydınlatarak veya sorgulayarak insanların ruhsal derinliklerine mizahi dokunuşlarla ulaşmaya çalışır. Mizahi dokunuşları rahatsız edici bir yandan olmamakla birlikte, travma diyebileceğimiz yaklaşımları oldukça eğlenceli temalar olarak göstererek, insanın varoluşsal sorunlarını ve toplumsal eleştirilerini dile getirir.
Sonuç olarak, kara mizah ve sanat arasında karmaşık bir ilişki vardır. Düzyol, insan doğasının karanlık yönlerini araştırırken aynı zamanda onu anlama ve ifade etme biçimini izleyiciye bambaşka pencereler sunarak aktarır.
Sergi Metni: Ömer Uğurluoğlu